Το βλέμμα και λίγο στο μέλλον

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Κ. ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι η πρώτη φορά από το ξεκίνημα της χρονιάς, που τα αισιόδοξα σενάρια για το μέλλον φαίνεται να είναι περισσότερα από τα απαισιόδοξα. Με εξαίρεση το παιχνίδι με τον Εργοτέλη, η ομάδα έχει αρχίσει να «χτίζει» ένα σερί θετικών αποτελεσμάτων και, προσωπικά, δεν θυμάμαι αν έχει ξαναβρεθεί ποτέ φέτος τρεις βαθμούς πάνω από την επικίνδυνη ζώνη.

Όλα αυτά, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ότι τελείωσε κάτι. Η θηλιά εξακολουθεί να παραμένει γύρω από το λαιμό και το ότι κάπως… χαλάρωσε δεν σημαίνει το παραμικρό. Το μόνο που ίσως σημαίνει είναι ότι, σιγά – σιγά θα πρέπει να ξεκινήσουν να γίνονται κάποια πράγματα για την επόμενη μέρα. Ίσως όχι από… αύριο, αλλά πολύ σύντομα πρέπει να τεθεί επί τάπητος ο προγραμματισμός για τη νέα χρονιά

Βλέπετε, τα τελευταία χρόνια, ο Πανιώνιος αποτελεί την… επιτομή του «όσα πάνε κι όσα έρθουν», της έλλειψης κοινού νου και των κινήσεων πανικού. Για να μη βρεθούμε, λοιπόν, και πάλι αντιμέτωποι με το «στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα», ας αρχίσουν να γίνονται κάποιες (έστω) σκέψεις για το πώς θα αποφευχθεί η επανάληψη τέτοιων ψυχοφθόρων καταστάσεων.

Ο Μήτρογλου, για παράδειγμα, το καλοκαίρι θα επιστρέψει στον Ολυμπιακό και η ομάδα θα μείνει και πάλι γυμνή στην επίθεση. Ίσως, μάλιστα, ακόμη περισσότερο γυμνή, από τη στιγμή που η λογική λέει ότι ούτε ο Μπάλαμπαν θα παραμείνει. Τι πιο φυσιολογικό, λοιπόν, από τα γίνει μια πρώτη έρευνα αγοράς για το πώς θα καλυφθούν αυτά τα κενά.

Και, φυσικά, το επιχείρημα ότι η ομάδα δεν έχει σωθεί ακόμη, δεν μπορεί να σταθεί, αφού έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση, δεν αποκλείεται να «παίζονται» τα πάντα ως την τελευταία αγωνιστική. Αν, όμως, περιμένουμε να ξεκινήσουν τότε τα πλάνα και τον προγραμματισμό, ένα μεγάλο μέρος του τρένου θα έχει περάσει και θα τρέχουμε να κυνηγάμε πάλι το τελευταίο… βαγόνι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αποτελεσματικότητα των κινήσεων.

Ακόμη κάτι που πρέπει να γίνει (ή, τουλάχιστον, να γίνει με μεγαλύτερη… ένταση) είναι το κυνήγι του ανθρώπου που έφερε τον Πανιώνιο σε αυτή τη θέση. Όπως τόσο καιρό, ο Πανιώνιος πληρώνει τα εγκλήματα του Κιντή, έτσι κάποια στιγμή και αυτός πρέπει να πληρώσει για τα δεινά που έφερε στην ομάδα. Κι αν δεν πληρώσει στο τέλος, πρέπει να αισθανθεί την απειλή και να χάσει τον ύπνο του για αρκετό καιρό, νοιώθοντας ότι κάποιοι ψάχνουν τα εγκλήματά του, με στόχο να τον καθίσουν στο σκαμνί γι αυτά.

ΥΓ. Μήπως κάποια στιγμή θα πρέπει να παρθεί και κάποια απόφαση για το μέλλον του Εστογιανόφ που, αν δεν απατώμαι, έχει δοθεί δανεικός στην Πενιαρόλ; Θα γυρίσει, θα μείνει εκεί, υπάρχει κάποια οψιόν αγοράς; Κάτι.

Για σχόλια, παρατηρήσεις, για οτιδήποτε τέλος πάντων: mikepgss@gmail.com

Τόπο στα νιάτα

Πριν από λίγες ημέρες ένας φίλος μου είπε: «είδες το αποτέλεσμα της ομάδας κάτω των 20; Ρίξαμε 4 γκολ στην Α.Ε.Κ και είμαστε δεύτεροι στο πρωτάθλημα, με μικρή απόσταση από τον πρωτοπόρο Άρη». Τότε συνειδητοποίησα ότι λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ομάδα των ανδρών, είχα επικεντρώσει σε αυτή όλη την προσοχή μου, ξεχνώντας άλλα πολύ σημαντικά τμήματα του συλλόγου. Μήπως όμως και ο σύλλογος δεν έχει κάνει το ίδιο;

Αν υπάρχει κάτι που έκανε γνωστό τον Πανιώνιο και τον καθιέρωσε στην συνείδηση του φίλαθλου κοινού ήταν τα περίφημα τμήματα υποδομής του, από τα οποία ξεπήδησαν τα μεγαλύτερα ονόματα του Ελληνικού αθλητισμού. Η συμβολή τους δε στο Ελληνικό ποδόσφαιρο ξεπερνά οτιδήποτε έχουν να παρουσιάσουν οι υπόλοιπες ομάδες μαζί.

Με την πώληση του Μανιάτη στον Ολυμπιακό, η ομάδα έχασε και τον τελευταίο Έλληνα παίκτη της γενιάς του που αναδείχθηκε έστω από τα τελευταία στάδια των τμημάτων υποδομής. Παίκτες που βοήθησαν αγωνιστικά, κυρίως όμως απέφεραν στον σύλλογο σημαντικότατα οικονομικά έσοδα. Κι όμως παίκτες όπως ο Σπυρόπουλος, ο Μάκος και ο Μανιάτης δεν φόρεσαν την κυανέρυθρη φανέλα από τα παιδικά τους χρόνια, αλλά ήρθαν στην ομάδα σε μεγαλύτερη ηλικία. Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό από τη στιγμή που στον σύλλογο αθλούνται εκατοντάδες παιδιά κάθε ηλικίας, τα οποία απαρτίζουν μάλιστα ισχυρότατες ομάδες και διαπρέπουν στα πρωταθλήματα που συμμετέχουν; Πως είναι δυνατόν να μην έχει προωθηθεί τα τελευταία χρόνια στην πρώτη ομάδα έστω και ένας παίκτης που να ξεκίνησε μικρός από τις ακαδημίες; Πως είναι δυνατόν να μην έχουμε σωστή υλικοτεχνική υποδομή (τουλάχιστον σε επίπεδο ερασιτέχνη) όταν οι συνδρομές εισπράττονται στο ακέραιο;

Μια βόλτα στους χώρους προπόνησής τους θα σας πείσει. Στις εγκαταστάσεις του ερασιτέχνη υπάρχουν μόλις δύο γηπεδάκια πολύ μικρών διαστάσεων που ουσιαστικά δεν μπορούν να φιλοξενήσουν αγώνα 10 παιδιών και καθιστούν ν διεξαγωγή αγώνα αδύνατη. Δεν υπάρχουν αποδυτήρια ή τουαλέτες, δεν χορηγείται αθλητικό υλικό, μολονότι πληρώνουμε τέλος εγγραφής, ούτε υπάρχει επίβλεψη από τους προϊστάμενους του τμήματος.

Θυμάμαι, όταν ως παιδί έκανα κολύμβηση στον Πανιώνιο, έβλεπα τον έφορο να παρακολουθεί συχνά και πάρα πολύ συχνά περνούσε ο ίδιος ο Παντελής ο Σερέφογλου. Σήμερα δεν βλέπουμε ούτε καν τους προπονητές των μεγαλύτερων ηλικιακών ομάδων, στις οποίες θα ενταχθούν τα παιδιά μας τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο χρόνο.

Τα παιδιά δεν γυμνάζονται βάσει συγκεκριμένου συστήματος, δεν έχουν καθοριστεί συγκεκριμένες απαιτήσεις και πρόγραμμα, αλλά όλα επαφίενται στην καλή διάθεση των απλήρωτων προπονητών. Λόγω ελλείψεως εγκαταστάσεων, πολλές από τις παιδικές ομάδες του Πανιωνίου αναγκάζονται να παίζουν όλα τους τα παιχνίδια εκτός έδρας. Όταν λοιπόν εμείς δεν έχουμε έστω ένα σωστό γήπεδο, ομάδες όπως ο Μίλωνας, οι Ίωνες Παλαιού Φαλήρου, η Κοψαχείλα και οι Τράχωνες διαθέτουν τα πάντα. Πολλοί από αυτούς χορηγούν μέχρι και αθλητικά παπούτσια, ενώ προσφέρουν ακόμη και πούλμαν για τις μετακινήσεις των νεαρών παικτών!!!

Γιατί όμως δεν προωθούνται ταλέντα στην πρώτη ομάδα; Θεωρώ ότι ο Πανιώνιος έχασε τον δρόμο του. Κοινή θέληση των φιλάθλων του είναι να παρακολουθούν και να ενισχύουν παιδιά που προέρχονται από τις ακαδημίες. Για πολλά χρόνια όμως αυτή δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Το κακό που άρχισε με τις καραβιές των μεταγραφών των διοικήσεων Μπέου, συνεχίστηκε με τις υπερβατικές επιλογές της διοίκησης Τσακίρη που όφειλε να υποστηρίξει περισσότερο το δικό της δημιούργημα του προπονητικού και ολοκληρώθηκε με τους πειρατές της γαλέρας του Κιντή. Αποτέλεσμα; Δώσαμε δουλειά στον κάθε απίθανο, η ομάδα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν παίκτες που να έχουν συναίσθηση του βάρους της φανέλας και το κυριότερο απογοητεύσαμε και τον τελευταίο φίλαθλο μας που θέλει να παρακολουθεί τα δικά μας παιδιά. Όσο θα συνεχίζονται έτσι τα πράγματα η μοίρα της τόσο επιτυχημένης ομάδας Κ20, αλλά και των υπόλοιπων κάτω απ’ αυτή είναι προδιαγεγραμμένη. Τα παιδιά αυτά θα χαθούν και όλοι εμείς θα θεωρούμε κατόρθωμα την ύπαρξη τεσσάρων Ελλήνων βασικών στην πρώτη ομάδα κει ενδεχομένως ενός από τις υποδομές μας.

Πρέπει να γίνει συνείδηση όλων ότι τη στιγμή που ο Πανιώνιος θα χάσει τις ακαδημίες του, θα χαθεί και ο ίδιος. Όσο εμείς απαξιώνουμε και αδιαφορούμε για τα τμήματα υποδομής, οι ομάδες του ΠΟΚ έχουν δημιουργήσει ακαδημίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδος, ακολουθούμενες και από μεγάλες ομάδες του εξωτερικού. Όσο δεν δίνουμε την ελπίδα στον μέσο πατέρα ότι το παιδί του μπορεί να παλέψει αλλά έχει ελπίδες να παίξει κάποτε στην πρώτη ομάδα (όπως συνέβαινε παλαιότερα) κινδυνεύουμε να χάσουμε την πρόσβασή μας στα νεαρά ταλέντα.

Κλείνοντας θα ήθελα να προτείνω κάτι. Αν είναι δυνατόν η ομάδα Κ20 να δίνει τα παιχνίδια της ή έστω κάποια από αυτά στη Ν. Σμύρνη πριν από παιχνίδια της ανδρικής ομάδας. Και η ομάδα θα βοηθηθεί γιατί θα έχει την υποστήριξη όλων μας και εμείς θα έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθούμε τα μελλοντικά μας αστέρια «απαιτώντας» την αναβάθμισή τους στην πρώτη ομάδα.

brfunatic