Δεν φταίει (μόνο) ο Ζαχαριάδης

Του ΜΙΧΑΛΗ Κ. ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία», είχε πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και στον Πανιώνιο η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται ως μια «τραγική φάρσα». Γιατί όσα έγιναν το Σάββατο στην Καβάλα, ήταν επανάληψη όσων είχαν προηγηθεί μια εβδομάδα νωρίτερα στο ΟΑΚΑ. Γκολ στο τέλος του ημιχρόνου, πλήρης κατάρρευση στο ξεκίνημα της επανάληψης, δεύτερο γκολ και μετά τρέχουμε πίσω από το σκορ. Μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο παιχνίδια, ότι η κατάρρευση κράτησε λιγότερο στην Καβάλα και ότι το δεύτερο γκολ ήρθε νωρίτερα σε σχέση με το ΟΑΚΑ. Όλα τα υπόλοιπα, απλώς déjà vu.
Όπως θα καταλάβατε, δεν προτίθεμαι να χρεώσω τη σαββατιάτικη ήττα στον Ζαχαριάδη. Και, φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν είναι διατεθειμένος να μπω κι εγώ στο τριπάκι της «ύψιστης αδικίας», του «στημένου», του «κομάντο» και άλλων παρόμοιων χαρακτηρισμών. Ο άνθρωπος είναι απλώς κακός, ακατάλληλος και επικίνδυνος.
Και μόνο η έκφραση που είχε, όταν διαπίστωσε ότι η κάρτα στον Αλεξάντροβιτς ήταν η δεύτερη και αυτός το είχε… ξεχάσει, αρκεί για να τον στείλει στο σπίτι του. Και, φυσικά, δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός ότι δεν «πέτυχε» ούτε μια δύσκολη φάση είτε αυτή ήταν για τον Πανιώνιο είτε για την Καβάλα.
Τι φταίει, δηλαδή, ο Ζαχαριάδης, αν στο πρώτο γκολ η μπάλα περνάει μπροστά από το πόδι του Τσότσαλιτς και αυτός δεν το απλώνει για να τη διώξει; Τι φταίει, αν και πάλι στο πρώτο γκολ έχουν πάει τρία άτομα πάνω στον Ντργκόβιτς και έχουν αφήσει «ξέφραγο αμπέλι» το κέντρο της άμυνας; Τι φταίει, αν στο δεύτερο γκολ η μπάλα κυκλοφορεί… με τις ώρες μέσα στην περιοχή του Πανιωνίου, με τους αμυντικούς του να ασκούν απλώς την… οπτική επιμέλεια της φάσης; Τι φταίει, αν ο Μάχο δέχεται για δεύτερη σερί αγωνιστική γκολ στην κλειστή του γωνία;
Δέχομαι ότι αν είχε μετρήσει το γκολ του Κούκετς, ίσως η εξέλιξη του παιχνιδιού να ήταν εντελώς διαφορετική. Δεν μέτρησε, όμως, τι να κάνουμε. Έπρεπε να γίνουν όλα τα υπόλοιπα; Έπρεπε την πρώτη φορά που η Καβάλα έκανε οργανωμένη επίθεση να σκοράρει; Έπρεπε η ομάδα να μπει στο δεύτερο ημίχρονο και να μην ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται;
Σίγουρα, η γενική εικόνα του Πανιωνίου ήταν και πάλι καλή. Δυστυχώς, όμως, από μόνη της αυτή η εικόνα δεν αλλάζει το δεδομένο της προτελευταίας θέσης. Μαζί με την εικόνα χρειάζονται και βαθμοί, οι οποίοι ως τώρα δεν έρχονται και τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν.
Οι εύκολες λύσεις και η αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων, το μόνο που κάνουν είναι να κρύβουν τα πραγματικά προβλήματα και να μην αφήνουν καθαρό μυαλό για την αντιμετώπισή τους.
ΥΓ. Ας εξηγήσει κάποιος στον Σιόβα, σε πρώτη φάση το απλό και αυτονόητο ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος και, σε δεύτερη, το πιο σύνθετο ότι η παγκόσμια ποδοσφαιρική λογική επιτάσσει ότι, όταν μια ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ, βγαίνει αμυντικογενής παίκτης και μπαίνει επιθετικογενής.