Γράφει ο ΛΑΖΑΡΟΣ Μ. ΠΑΤΣΟΥΡΑΚΟΣ
Στα βάθη της καρδιάς, εκεί όπου χωράνε όλα τα καλά και τα σπουδαία της ανθρώπινης ζωής, βάλτε όλοι, μικροί και μεγάλοι. Σπουδαίοι και μη. Πλούσιοι και φτωχοί. Μορφωμένοι κι όχι. Επιστήμονες κι εργάτες. Γνωστοί κι άγνωστοι , ένα μικρό κυανέρυθρο φυλακτό, για να σας θυμίζει, όπου κι αν βρίσκεστε. Σε όποια άκρη της γης, πως ένας μεγάλος σύλλογος. Ενας σύλλογος που πέρασε από φωτιά και σίδερο. Πού γνώρισε τη μήνι και τη βαρβαρότητα στην πορεία του και που περνώντας μέσα από σύγχρονες Συμπληγάδες στάθηκε όρθιος,εφέτος γιορτάζει. Ναι, γιορτάζει, χωρίς φανφάρες. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Χωρίς αστραφτερές εκδηλώσεις, όπως σίγουρα του αρμόζειι. Έτσι απλά και καμαρωτά. Ίσως να φταίει η φτώχεια. Ίσως γιατί έτυχε να ζούμε σε μια εποχή, όπου οι αξίες έχουν μαραθεί και οι αναμνήσεις, ιστορικού κι αθλητικού περιεχομένου, έχουν περάσει στα απόκεντρα του νου και σαν ιδέες φτωχά λογίζονται.
Γιορτάζει, πάντως όπως και να έχουν οι σημερινες συγκυρίες, την πανένδοξη και γεμάτη περιεχόμενο ιστορία του για μια διαδρομή 120 χρόνων στην αθλητική στράτα.. Θαυμάστε τον και όλοι σας εκφράστε του μια ευχή. Να ζήσει και να διατηρήσει αλώβητη την όμορφη του ιστορία. Να καταστεί ένας διαρκής φάρος που θα καταυγάζει τον αθλητικό μας χώρο εντός κι εκτός συνόρων, αμέτρητα χρόνια. Σφίξτε μέσα στην αγκαλιά σας τα τιμημένα του λάβαρα. Κι αυτά που έχει σήμερα, κι όλα εκείνα τα ματωβαμμένα, που κουβαλάει στην υπεραιωνόβια πολυποίκιλη ζωή του. Γιατί η ιστορία αυτή έχει χρώμα και ευωδιά ελληνική, μαρτυρική και τιμημένη.
Και πείτε με ένα στόμα και μια φωνή. Στεντόρια και δυνατή, που θα φτάσει ο απόηχος της και στα αυτιά όλων εκείνων που κωφεύουν σε τέτοιες ιστορικές αθλητικές στιγμές, δόξα και τιμή σε όλους εκείνους που καμιά αθλιότητα, κανένας πόνος δεν τους λύγισαν. Αλλά τους ενδυνάμωσαν την πίστη να οδηγήσουν και να διατηρήσουν σε βωμούς αυτοθυσίας και προσφοράς τον Πανιώνιο ολοζώντανο μέχρι σήμερα. Κι εσείς εκεί στην Πολιτεία, που λέτε πως τιμάτε την ελληνική ιστορία και την προβάλετε με τον τρόπο που επιβάλει το κάθε της κατόρθωμα, στρέψτε το βλέμμα σας στον ιστορικό, στον ιδεολόγο Πανιώνιο. Τιμήστε τον όπως του αξίζει. Τιμήστε το κόκκινο (σύμβολο θυσιών και αδικοχυμένου αίματος στις χαμένες , αλλά πάντα λαχταριστές πατρίδες) και το γαλάζιο ( σύμβολο κι αυτό της απεραντοσύνης του Αιγαίου) που θα διαιωνίζουν σε όλες τις κοινωνίες πως οι γενναίοι, οι θαρραλέοι, οι Έλληνες μορέ, ποτέ δεν πεθαίνουν. Υπάρχουν και δρουν. Και θα υπάρχουν για να συνεχίσουν να υψώνουν λάβαρα τιμής κια αξιοπρέπειας.
Κι εσείς εκεί στον Πανιώνιο, που αυτή την εποχή θα έπρεπε να έχετε ξεσηκώσει με τις πανηγυρικές εκδηλώσεις και τις αθλητικές ιαχές όχι μόνο τη Ν. Σμύρνη, αλλά ολόκληρη τη χώρα, αφού ο Πανιώνιος ανήκει σε όλους μας, κάντε κάτι. Μια γιορτή. Ένα ιστορικό ξέσπασμα. Μια πανηγυρική ομιλία ( ο Πέτρος Λινάρδος είναι εδώ και σαν ιστορικός θα σημάνει με τη σάλπιγκα της γραφίδας του και του λόγου του τη νέα εποχή σκαλίζοντας τα παλιά). Μερικές τιμητικές βραβεύσεις, όπως αξίζει σε ανθρώπους που προσφέρουν αφιλοκερδώς ακόμη και σήμερα και μάχονται χωρίς κανένα όφελος για την τιμή αυτού του μεγάλου, του σύγκριτου ιστορικού Πανιωνίου, ας γίνουν.
Δεν μπορούν πολλοί να καμρώνουν για μια ιστορία 120 χρόνων. Ο Πανιώνιος, όμως, μπορεί και πρέπει να το κάνει. Να καμαρώσει αλλά και να διαλαλήσει στη σημερινή γεννιά ποιος ήταν, πώς πάσχιζε για να κρατήσει ψηλά τον ασίγαστο παλμό της ελληνικής του ψυχής και πόσο βόγγιξε και στέναξε 120 χρόνια, για να τα καταφέρει να μη σβήσει ποτέ. ΄Η να μην περάσει στη μνήμη όλων μας σαν κάτι που ήλθε και χάθηκε. Καμαρώστε, λοιπόν, όλοι οι Πανιώνιοι. Και φωνάξτε παντού, όσο μπορείτε και με όση φωνή σας έχει απομείνει από τα βάσανα και τις αμέτρητες ταλαιπωρίες. Πανιώνιε ποτέ δεν θα πεθάνεις. Γιατί έχεις εμάς και βρίσκεσαι μέσα στην πελώρια καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου