Αυτός είναι Πανιώνιος. Κρατήστε τον.

Του Μιχάλη Λαδόπουλου

Ξεκινάω χωρίς προλόγους και πολλές περιστροφές: Αν η ομάδα συνεχίσει να δείχνει την εικόνα που έδειξε κόντρα στον Άρη για ακόμη μερικές αγωνιστικές, δεσμεύομαι να… καταπιώ τα πλήκτρα από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή (ολόκληρο είναι αδύνατο) και να αναιρέσω όλα όσα έχω γράψει ως τώρα, τουλάχιστον για το αγωνιστικό κομμάτι. Αυτός είναι ο Πανιώνιος που θέλουμε όλοι να βλέπουμε, αρκεί να τον βλέπουμε σε μόνιμη βάση και όχι μια στις τόσες.
Χαιρόμουν, δηλαδή, να βλέπω την ομάδα να μην τα παρατάει και να συνεχίζει να παλεύει ως το τέλος. Ακόμη και να μην έμπαινε το γκολ του Μπάλαμπαν, πάλι ικανοποιημένος θα έμενα από αυτά που είχα δει. Ακόμη και σε αυτό το «νεκρό» τέταρτο – εικοσάλεπτο από το 60’ και μετά, η ομάδα δεν έπαψε ποτέ να εμπνέει εμπιστοσύνη.
Χαιρόμουν να βλέπω το πάθος που έβγαζαν οι παίκτες μέσα στο γήπεδο. Χαιρόμουν να βλέπω ότι επιτέλους αρχίζει να υπάρχει ένα σύστημα κι ένας αγωνιστικός προσανατολισμός. Χαιρόμουν να βλέπω παίκτες «κλειδιά» να αποδεικνύουν τον λόγο, για τον οποίον είναι «κλειδιά» και να δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Θέλω, όμως, αυτή η εικόνα να έχει και συνέχεια. Δεν θέλω να επιστρέψουμε στο άχρωμο, άοσμο και άγευστο και να θυμόμαστε το παιχνίδι με τον Άρη σαν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Γι αυτό και θα προτιμήσω να αποφύγω τα μεγάλα λόγια από τώρα, έστω κι αν είμαι σίγουρος ότι με αυτή την εικόνα, δικαιούμαστε να έχουμε υψηλούς στόχους.
Θέλω, όμως, να πω δυο κουβέντες για κάποιους παίκτες, η απόκτηση των οποίων μου είχε… καθίσει στο στομάχι. Ακόμη, δηλαδή, κι αν εξακολουθώ να διαφωνώ με τη λογική του τριετούς συμβολαίου σε 34χρονο, ο Μάχο είναι πολύ καλός τερματοφύλακας. Ακόμη κι αν το δείγμα γραφής του ενός παιχνιδιού είναι πολύ μικρό, ο Σαλαλί έδειξε στοιχεία εξαιρετικού τεχνίτη. Το ίδιο και ο Βαζ Τε που όσο περισσότερα παιχνίδια παίρνει στα πόδια του, τόσο καλύτερος γίνεται, έστω κι πρέπει να γίνει λίγο περισσότερο ομαδικός.
Για να γκρινιάξω και λίγο, όμως, δεν μου άρεσε ότι στην πρώτη επίθεση του Άρη μετά το γκολ, βγήκε φάση μάλλον εύκολα στην περιοχή του Πανιωνίου και πάλι καλά που τα αντανακλαστικά του Αυστριακού δούλεψαν στην εντέλεια. Ένα παιχνίδι δεν τελειώνει όταν μπαίνει το γκολ που κυνηγάμε και η στιγμιαία έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης μπορεί να αποβεί καταστροφική.
ΥΓ1. Η απουσία του Ριέρα δεν φάνηκε καθόλου. Το αντίθετο, μάλιστα, η ομάδα έπαιξε πολύ πιο ομαδικά. Τυχαίο; Θα δείξει.
ΥΓ2. Παρακαλείσθε όπως βρείτε το γρηγορότερο δυνατό, τη… μύγα που τσίμπησε τον Κουμορτζί και να τη διατηρήσετε σε εξαιρετική κατάσταση ως το τέλος της χρονιάς.
ΥΓ3. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Το χέρι του Λαζαρίδη στο δεύτερο ημίχρονο ήταν ο ορισμός του πέναλτι, ενώ και η ανατροπή του Σαλαλί στο πρώτο, χωρίς να είναι ορισμός, είναι πέναλτι.